امروزه،  مردم کرد چهار سیستم مختلف نوشتن را به‌کارمی‌برند. کردهای شمالی شکل اصلاح شده‌ای از الفبای ترکی – لاتین را به‌کارمی‌برند؛ کردهای مرکزی از الفبای اصلاح شدهء عربی استفاده می‌کنند؛ کردها در اتحاد جماهیر شوروی سابق از شکل اصلاح شده‌ای از الفبای سیریلیک استفاده می‌کنند؛ و برخی از کردها در جنوب شرقی کردستان هنوز الفبای پارسی را به‌کارمی‌برند. کمبود یک سیستم فراگیر نوشتن، نشریات و رسانه‌های یک بخش کردستان را در بخشهای دیگر بدون استفاده می‌کند. بدون یک سیستم فراگیر نوشتن، ایجاد و پیشبرد بایگانی الکترونیکی اسناد ملی، ناممکن می‌باشد. این ناکارآمدی آشکار یکی از عینیترین نگرانیهای عصر دیجیتال می‌باشد.

همچنان که قراول و پیشروی زبان کردی مدرن، جلادت علی بدرخان در نشریهء هاوار شمارهء نهم‌، سال هزار و نهصد و سی و دو،  (۱۹۳۲) می‌گوید: “همانگونه که قبلاً ذکر کردم، ملت کُرد از پیوستگی یک زبان مشترک کردی هماهنگ خواهد شد. شرط لازمه یک زبان مشترک، یک سیستم الفبائی مشترک است. این بدان معناست، که پژوهشگران و نویسندگان کُرد می‌بایست سیستم الفبائی را اختیار کنند، که برای نوشتن همه گویشهای زبان کُردی بکار گرفته شود.”

بدون یک سیستم فراگیر نوشتن،  پیوند بین کرد زبانان و نقش راستین (خواندن و نوشتن، ارتباط، مستندسازی، بایگانی و غیره) زبان کردی به عنوان یک زبان واحد همیشه به‌دور ازدسترس خواهد بود.

برگردان از انگلیسی به پارسی : گوان مارونسی